ضرورت درک اولویت های واقعی صنف

در حالیکه مجموعه فعالین اقتصادی حوزه فاوا، درگیر مسائل مشخصی چون رکود در بازار، نوسانات نرخ ارز، ابهام در قراردادها، مطالبات لاوصول، افزایش بوروکراسی در ثبت سفارش و ترخیص کالا و سایر مشکلات و معضلات جدی هستند برگزاری نمایشگاه کامپیوتر در چنین شرایطی، حتی نمی تواند الویت صدم صنف باشد.

با توجه به توقع زیادی که از تشکل‌های مدعی نمایندگی صنف چون سازمان نظام صنفی رایانه‌ای می‌رود مشاهده می‌شود که مسئولین این تشکل، فارغ از مشکلات و خواسته‌های اصلی و اساسی اعضای صنف بوده و هم و غم خود را، صرفا مصروف گفتگو در موضوع نحوه انتخاب مجری برای این نمایشگاه کرده‌اند. گویی هیچ مسئله‌ای مهم‌تر و جدی‌تر از برگزاری این نمایشگاه ساده و کم اهمیت وجود ندارد. با جایگزین شدن روش‌های نو و جدید مانند سایت‌های تبلیغاتی و خبر رسانی اینترنتی که امکان معرفی کالا را با کمترین هزینه و بیشترین نفوذ و تاثیر و سرعت، فراهم می کنند اهمیت و جایگاه برگزاری نمایشگاه، پیوسته رو به نزول است.در حالیکه میزان تقاضا برای مشارکت در این نمایشگاه در شرایط رکود بازار، در حد حداقل ممکن است عدم درک صحیح از اولویت‌های اصلی و واقعی صنف، دردناک است.

با آنکه تشکل صنفی بعد از دو سال، هنوز گرفتار و درگیر بستن حساب و کتاب‌های مالی مربوط به برگزاری نمایشگاه الکامپ ۱۶ است معلوم نیست که چه ضرورتی دارد که بضاعت ضعیف و محدود مدیریتی و اجرایی سازمان نظام صنفی، بجای متمرکز شدن بر مسائل الویت دار صنف، صرف پرداختن به موضوع نمایشگاه الکامپ ۱۸ بشود.

مدیریت مستقل و غیر وابسته سازمان، معلوم نیست به چه دلیل به درگیری‌ها و خصومت‌های دوره‌های اسبق سازمان، وارد شده است. نامه‌نگاری رسمی با اتاق بازرگانی و پارلمان بخش خصوصی کشور، مبنی بر درخواست عدم ارجاع کار به یک مجری خاص، بازی باخت - باخت است که اعتبار و شان نماینده صنف فرهیخته فاوا را در حد جایگاه فرد مبتلا به منازعات شخصی، نزول داده است.

سازمان نصر استدلال کرده که مجری منتخب، نماینده صنف نیست. آیا در ۱۷ دوره قبلی، جز یکی دو دوره، نماینده صنف، متولی برگزاری نمایشگاه الکامپ بوده است؟ اصولا لازم است برگزاری یک نمایشگاه به عنوان یک کار کاملا تخصصی توسط نماینده صنف انجام بشود؟ در نمایشگاه دو سال قبل (الکامپ ۱۶)، تحت مدیریت و اجرای سازمان نظام صنفی رایانه‌ای، تاکید و اصرار خاصی بر لفظ بین‌المللی بودن این نمایشگاه بود. در حالیکه چنین ادعایی، هیچ نمود عینی و عملی نداشت حتی ادعای حضور شرکت‌های کامپیوتری فعال در استان‌ها و شهرستان‌های کشور هم، محقق نشد. حتی این نمایشگاه تحت مدیریت سازمان نظام صنفی، موفق به جلب حضور مطرح‌ترین و بزرگ‌ترین شرکت‌های‌ نرم‌افزاری و سخت‌افزاری استان تهران مانند همکاران سیستم، مادیران، ایران رهجو، سام الکترونیکس، کامپیوتر ریز و آواژنگ هم نشد. بی شک در شرایط جدید و ضعیف شدن ارتباط با کمیسیون سخت‌افزار استان تهران، جلب مشارکت شرکت‌های کامپیوتری در رویدادهای آتی تحت مدیریت سازمان نصر، به مراتب مشکلتر خواهد بود.

در این حال، نمایندگان استان‌های مختلف در نظام صنفی می‌توانند سوال کنند به چه دلیل تمام بنیه محدود سازمان نظام صنفی کشور باید صرف تمرکز بر انتخاب مجری یک نمایشگاه بشود که هیچ ارتباط و منفعتی برای اعضای شهرستانی سازمان ندارد. آیا این همه جار و جنجال در موضوع نمایشگاه الکامپ، صرفا با قصد و نیت طرح مجدد چهره‌های بازنشسته و فراموش شده است یا فواید ناپیدای دیگری هم بر آن، متصور است؟